Managers kunnen erover meepraten: veranderingen in organisaties
roepen altijd weerstand op. Het welslagen van een veranderingsproces is in hoge
mate afhankelijk van de wijze waarop managers en individuele medewerkers met
die weerstand kunnen omgaan. Soms loopt de commotie die ontstaat zo hoog op dat
alle aandacht en energie erin verdwijnt waardoor het ‘gewone’ werk eronder
lijdt en dat komt het bedrijf (dat je ook kunt beschouwen als een klein
egregoortje, maar dan anders) bepaald niet ten goede en de klandizie ook niet.
Eigenlijk zeg ik het hierboven verkeerd, als ik zeg dat veranderingen
weerstand oproepen. Verandering is immers essentieel aan leven en
onvermijdelijk. Het is veeleer iets in ons mensen dat zich telkens weer tegen verandering
verzet – zelfs als we het doel van die verandering onderschrijven. Diezelfde
weerstand uit zich dan in gemopper over de manier waarop aan de verandering
wordt vormgegeven, de manager die het niet goed doet, de collega’s die niet
meewerken – je kunt de lijst eindeloos aanvullen. Maar natuurlijk zijn dat
allemaal niet meer dan projecties op de 'buitenwereld' van ons eigen innerlijke ongemak.
Het is onze eigen innerlijke verstoring die opspeelt en die we naar buiten
brengen, waardoor er verwarring en soms zelfs chaos ontstaat.
Evolutie betekent voortdurende verandering. En soms bekruipt
mij het gevoel dat mijn spirituele evolutie een niet ophoudende confrontatie is
met mijn eigen o zo hardnekkige conditioneringen en weerstanden – samskara’s
voor de liefhebber. Gelukkig zijn er ook heel andere momenten, maar toch… Het klinkt
misschien wat zuur, maar ik kan het even niet veel mooier maken. Ik ga ervan
uit dat het erbij hoort, en ontleen mijn beetje moed aan de herhaalde
bevestigingen in de Whispers: 'Niets in dit leven is ooit gemakkelijk', 'Alles in
dit leven heeft zijn bestaansreden', en zo nog een paar. Niet omdat Babuji het zegt,
maar omdat ik het ook steeds meer begin te 'zien' of te 'voelen' en alleen al
dat laatste geeft hoop en vertrouwen en maakt het makkelijker te
accepteren.
Wat zijn nu precies die veranderingen die Heartfulness op
dit moment met zich meebrengt? Eigenlijk helemaal niet zoveel. Heartfulness is
en blijft Sahaj Marg. Alleen de 'toegangspoort' of de 'ingang' wordt stevig verbouwd.
Aan de rest van het gebouw wordt niet gesleuteld. Iedere prefect die zich
herinnert hoeveel belangstellenden hij of zij heeft geïntroduceerd in Sahaj
Marg en hoeveel daarvan er gebleven zijn, heeft daarmee direct een reden te
pakken om zich achter het oor te krabben. En dat geldt natuurlijk niet alleen
voor prefects maar voor ons allen. Niet om snel te roepen dat die mensen er
kennelijk nog niet aan toe waren, niet om onszelf te slaan of ons schuldig te
voelen, maar om te kijken wat we daar beter in kunnen doen.
Wat ik ervan begrijp, is dat Kamlesh ons middelen en mogelijkheden in handen
geeft om zoveel mogelijk drempels te verwijderen en met ons aanbod om Heartfulness te ervaren veel beter
aan te sluiten op de behoefte van de individuele belangstellende. Wat Kamlesh
graag wil is dat nieuwe belangstellenden vooral hun eigen ontdekkingsreis mogen
maken, in hun eigen tempo. Dat we ze geen aanleiding geven om te denken dat ze
in een vreemde sekte terecht zijn gekomen, dat we ze niet het gevoel van de
fameuze kat in het vreemde pakhuis geven. Dat we meer aandacht hebben voor hun
individuele vertrekpunt, en hun behoefte, dan voor onze eigen in de loop der jaren gegroeide gewoontes – dat soort dingen.
Als ik in mijn herinnering terugga naar mijn eerste stappen
binnen Sahaj Marg, dan kan ik me naast een warm welkom in Denemarken en
Shahjahanpur wel degelijk mijn ongemakken herinneren. Mijn eigen allergieën.
Tegen bekeringsijver die ik al in mijn eerdere blog benoemde. Tegen overdreven
uitingen van devotie, tegen persoonsverheerlijking, tegen een onbegrijpelijk
jargon, tegen onbegrijpelijke verplichtingen – teveel om op te rakelen. In
zekere zin is het een wonder dat ik – met veel vallen en opstaan – gebleven ben.
Natuurlijk heb ik in de loop van al die jaren geleerd dat mijn allergieën vooral
iets over mij zeggen, maar ik kan me heel goed voorstellen waar Kamlesh op
doelt. Mijn hart steelt hij ermee.
En ik geloof echt niet dat ik de enige ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten